Okiem praktyka: Rosyjski niebieski

Chociaż koty rosyjskie niebieskie są indywidualistami, z całą pewnością nie można powiedzieć o nich „samotnicy”. Potrzebują towarzystwa, tworząc rodziny o mocnych więzach. Bardzo sporadycznie trafiają się osobniki, które muszą mieszkać bez innych kotów i zwierząt. Matki troskliwie opiekują się swoimi maluchami nawet przez pierwszy rok ich życia, a kocice chętnie adoptują nie swoje kociaki.

Mimo wszystko, koty rosyjskie wymagają swojej przestrzeni. Żyją w symbiozie z psami, które poddadzą się „kociej dominacji” i zaakceptują, że koty patrzą na nie z góry, śpią na psich posłankach i sprawdzają bezceremonialnie, co znajduje się w psiej misce. 

To koty zadziwiająco lojalne wobec wszystkich domowników – zarówno ludzi, jak i psów.

Co ciekawe, objawia się to także aktywną obroną domowników przed obcymi. Jeden z naszych kotów zrobił kiedyś potworną awanturę nowej niani, która weszła do pokoju naszych śpiących dzieci. Po prostu niedostatecznie przedstawiliśmy mu nianię – zaś duża nieufność wobec obcych oraz bezgraniczne zaufanie do swoich opiekunów to charakterystyczna cecha rasy. Mimo, że rosyjskie są doskonałymi myśliwymi, wobec ludzi zachowują się bardzo łagodnie. Nie są bierne w kontakcie, ale nigdy nie używają pazurów ani nie gryzą – nawet podczas zabiegów weterynaryjnych!

Co mnie w nich urzekło? Przede wszystkim ich zjawiskowa uroda! Kolor futra powinien być jednolicie szary, bez jakichkolwiek białych znaczeń, cętek i plamek. Czasem jedynie na ogonie występują prążki. W kilku organizacjach felinologicznych uznano już we wzorcu koty rosyjskie koloru czarnego i białego. Natomiast dla mnie koty rosyjskie są wyłącznie niebieskie. Zachwycają mnie ich szlachetne głowy w kształcie trójkąta, z wydatnymi policzkami. I te oczy! Szmaragdowa, intensywna zieleń – inne kolory oczu (np. żółte, złote) są niedopuszczalne.

To koty muskularne, długonogie, zgrabne i proporcjonalne – a przez to zwinne, szybkie, niezwykle dynamiczne. Poruszają się z lekkością i gracją, jak gdyby nic nie ważyły. Mimo, że szaleją po wszystkich meblach, parapetach, szafach, schodach i poręczach, nie zdarzyło się nigdy że coś strąciły – mają wspaniałe wyczucie przestrzeni. 

Koty rosyjskie są szalenie subtelne w kontakcie.

Nieco melancholijne, ale nigdy neurotyczne. Nie narzucają się, chociaż przestrzegają swoich codziennych rytuałów. Potrafią przypomnieć o porze karmienia, dają wyraźnie do zrozumienia, że musza wyjść na balkon poopalać się, poskubać trawę w ogrodzie. Obserwując je, mam zawsze refleksję, że urodziły się po to, aby po prostu być szczęśliwe. Są bardzo inteligentne i mają doskonalą pamięć – pamiętają choćby, że w jakiejś kurtce miałam kiedyś dobre smaczki i za każdym razem, gdy ją nakładam, przybiegają i domagają się poczęstunku. 

Koty rosyjskie cechują się dość dobrym zdrowiem, chociaż na diecie marnej jakości mogą szybko przytyć i mieć problemy z pęcherzem moczowym. Nasze koty są na diecie surowej – bardzo im służy i jeśli są wybredne, to tylko względem konkretnej partii mięsa, gdyż mają węch absolutny i nie tolerują mięsa zaprawionego chemicznie. Pielęgnacja nie stanowi żadnego problemu, linieją nieznacznie i nie wymagają częstego wyczesywania. Pazury zdzierają na drapakach (potrzebują co najmniej kilku z różnych materiałów), dlatego nawet obcinanie nie jest konieczne. 

Warto zwrócić uwagę na to, że koty rosyjskie potrafią być wybredne w kwestii kuwety. Musi być zawsze czysta, najlepiej przykryta, z odpowiednim żwirkiem. Jeśli tylko zaniedbam czyszczenie kuwet, koty bardzo chętnie załatwią się do doniczek na balkonie. Dla mnie te koty mają tylko jedną wadę: żyją zbyt krótko. Należą do kotów długożyjących, ale to wciąż tylko 15-20 lat.

Najbardziej lubię poranki, gdy idę z sypialni do kuchni po kawę, w otoczeniu swoich kotek i w towarzystwie psa. Tak wspólnie zaczynamy każdy kolejny, piękny dzień.