Kot rosyjski niebieski – arystokrata o szmaragdowym spojrzeniu

Kot rosyjski niebieski należy do najelegantszych ras kotów. Choć nie dorównuje popularnością kotom syberyjskim, brytyjskim czy perskim, ma grono wiernych miłośników. Nic dziwnego – kto raz został uwiedziony przez jego szmaragdowe oczy, pluszowe futerko, przemiłe usposobienie i niebywałą inteligencję, na zawsze już pozostanie pod jego urokiem.

Głęboko zielone oczy w kształcie migdałów, srebrzyście połyskująca sierść, długie nogi zakończone małymi owalnymi stopami. Elegancki chód, delikatne usposobienie, wrodzona inteligencja i ten zniewalający „uśmiech” goszczący na pyszczku kota rosyjskiego to jedne z tych cech, które kochają miłośnicy rasy. Kot rosyjski niebieski to idealny wybór dla osób szukających wiernego, statecznego przyjaciela w srebrzystej szacie i o magicznym spojrzeniu.

Pozorna delikatność?

Kot rosyjski niebieski to dość stara rasa, zaliczana do ras naturalnych. Jego pochodzenie wywodzone jest tradycyjnie z północnych rejonów Rosji, a dokładniej z okolic Archangielska. Bardzo prawdopodobne, że właśnie z tego ważnego portu carskiej Rosji ów przykuwający uwagę kot trafił drogą morską do innych krajów Europy.

Kot rosyjski sprawia wrażenie delikatnego. Jego średnio mocny kościec i szczupła, choć muskularna sylwetka stanowią „złoty środek” w kocim świecie między eleganckim, bardzo szczupłym syjamem, czyli kotem typowo orientalnym, a „misiowatymi” kotami brytyjskimi. Któż by się spodziewał, że ten delikatny z pozoru kot o krótkim futerku przybył z niegościnnych rejonów północnej Europy?

Otóż pozory mylą. Koty rosyjskie należą do ras zdrowych i wytrzymałych, a ich futerko nie musi być wcale długie, aby chroniło przed mrozem i przeszywającą wilgocią. Kot rosyjski jest posiadaczem jedynego w swoim rodzaju, podwójnego futra. Jego włosy puchowe (podszerstek) są tej samej długości co włosy okrywowe. Dzięki temu futerko stanowi świetną izolację. Jest – oprócz szmaragdowych oczu – najbardziej charakterystyczną cechą rasy. W dotyku przypomina plusz i odstaje od skóry. Jest bardzo gęste i bardzo miękkie – wręcz aksamitne. Poza tą typową strukturą charakterystyczny jest oczywiście jego kolor – szaroniebieski ze srebrzystym połyskiem, który nadają szacie jasne końcówki włosów okrywowych.

Odporność na niesprzyjające warunki klimatyczne nie oznacza oczywiście, że kot rosyjski jest miłośnikiem chłodu. Gdy na statkach handlowych koty rosyjskie dotarły znad Morza Białego do Europy, z lubością pozajmowały sofy i fotele przy kominkach. W swej ojczyźnie zresztą znane są jako koty carów.

Wierny przyjaciel i członek rodziny – o charakterze kotów rosyjskich

Kot rosyjski to arystokrata z pazurem. Jest domownikiem doskonałym – to zwierzę raczej ciche i spokojne, ale bynajmniej nie skłonne do lenistwa i siedzenia w bezruchu. „Rusek” chętnie się bawi, jest ciekawski i skory do nauki. Wrodzona inteligencja i chęć współpracy z opiekunem sprawiają, że jest świetnym „materiałem” do zabaw intelektualnych, nauki komend, treningu z klikerem.

Sama jako dziecko, nie znając technik treningu z kotem od strony teoretycznej, nauczyłam moją kotkę podawania łapki, przewracania się na grzbiet i przyciągania twarzy łapkami do polizania (to ostatnie było naszym sygnałem, że kotka ma dosyć trzymania na rękach i prosi o postawienie na ziemię). Wszystkie polecenia zostały zapamiętane przez kotkę szybko, a nauka opierała się na wynagradzaniu smakołykami wykonania określonej czynności.

Koty rosyjskie jako kociaki potrafią narozrabiać – powinny być więc wybawiane, zarówno poprzez zabawy zgodne z łańcuchem łowieckim, jak i inne, pobudzające zmysły (mata węchowa) czy wymagające wysiłku intelektualnego (kocie labirynty i kule na przysmaki, wspomniane treningi). W ten sposób kot wyrośnie na ciekawego świata, otwartego, przyjacielskiego i lojalnego zwierzaka.

Koty rosyjskie bardzo przywiązują się do opiekunów, natomiast obcych mogą trzymać nieco na dystans – przynajmniej do czasu, gdy oswoją się z daną osobą. Może to trochę potrwać, jednak gdy dany człowiek wejdzie już do kręgu „znajomych”, kot nie będzie miał oporów co do przebywania w jej towarzystwie. Być może ta rezerwa i nieśmiałość są pozostałością po czasach, gdy koty rosyjskie musiały walczyć o przetrwanie w swojej ojczyźnie o surowym klimacie. Wysiłek włożony w „przekonanie do siebie” kota rosyjskiego jest wart zachodu. Ten kot to przyjaciel o bardzo dobrej pamięci, czuły i empatyczny.

Koty rosyjskie są „rozmowne”, niekiedy wręcz gadatliwe. Chętnie pokonwersują z opiekunem i innymi domownikami. To również pieszczochy, które uwielbiają spędzać czas na kolanach, zwłaszcza jeśli będą głaskane i drapane za uchem. Gdy natomiast opiekun wstanie z kanapy czy krzesła, kot podąży za nim, gdziekolwiek się uda. Z kotem rosyjskim pracuje się wspólnie przy komputerze, rozpakowuje zakupy, wiesza pranie, rozmawia przez telefon. I – oczywiście – śpi.

Pamiętajmy, że pod płaszczykiem nieśmiałości i dystyngowanego spokoju arystokraty kryje się upór połączony z inteligencją. Jeśli „rusek” się na coś zdecyduje, będzie konsekwentnie dążył do celu. Cechuje go przy tym doskonała pamięć – wie, gdzie schowaliśmy przysmak czy zabawkę, choćby widział tę czynność tylko raz. Jeśli zależy mu na dostaniu się do tego przedmiotu, nauczy się otwierać szafki czy odsuwać szuflady. Albo będzie intensywnie przekonywał opiekuna, żeby w końcu on wyjął to, co trzeba.

Koty rosyjskie – delikatne, cierpliwe – są wspaniałymi kompanami dzieci, ale wyłącznie tych nauczonych respektowania potrzeb zwierzęcia, wiedzących jak się z nim właściwie obchodzić. Koty te dobrze żyją także z psami czy w kocich gromadkach, ale pamiętajmy o zapewnieniu im swobodnego dostępu do zasobów (jedzenia, wody, kuwety i… siebie, czyli do uwagi domowników) oraz udostępnieniu kryjówki, w której będą mogły pobyć same, nie niepokojone.

Czego nie lubią koty rosyjskie? Na ich liście pierwsze miejsca zajmują hałas, zbyt burzliwe życie domowe, ciągłe zmiany zaburzające spokojną rutynę. Zwierzęta te cenią stabilizację i przewidywalność na swoim terytorium.

Opieka nad kotem rosyjskim

Koty rosyjskie są na ogół nienaganne w zachowywaniu czystości i myciu swego futerka. Doprowadzają je do perfekcji bez niczyjej pomocy – raz na tydzień możemy im zaoferować jednak pomocną dłoń wyposażoną w szczotkę, przy czym w okresie linienia warto czesać „ruski” częściej, ponieważ mogą intensywnie gubić zimową warstwę podszerstka. Regularne wyczesywanie martwego podszerstka zapobiegnie tworzeniu się kul włosowych w przewodzie pokarmowym kota.

Część kotów rosyjskich to łakomczuchy – mogą mieć skłonność do objadania się, dlatego przy karmieniu (koniecznie wysokomięsną karmą mokrą czy dietą BARF) przestrzegajmy ściśle zaleceń co do dziennej porcji, którą kot powinien spożywać. Porcję tę oczywiście dzielimy na mniejsze posiłki – zgodnie z kocią naturą, możliwie liczne.

Koty rosyjskie niebieskie nie przejawiają genetycznych predyspozycji do żadnych konkretnych chorób. Warto zadbać o odpowiednią podaż wody (jeśli karmimy pokarmem mokrym czy mięsem z suplementami, będzie nam o wiele łatwiej ze względu na wysoką wilgotność tych pokarmów). Nerki i układ moczowy są bowiem słabym punktem wielu kotów w ogóle.

Regularnie kontrolujmy uzębienie, sprawdzając, czy nie pojawia się nalot, który następnie nagromadzi się w postaci kamienia. Na profilaktykę kamienia nazębnego składa się czyszczenie zębów (do wyboru mamy obecnie mnóstwo preparatów do czyszczenia kocich ząbków) oraz podawanie kotu pokarmu, który zmuszony będzie żuć. Może to być niewielka, surowa mięsna kość do ogryzania czy poprzerastane kawałki twardego mięsa. Wbrew obiegowej opinii, sucha karma nie zapobiega odkładaniu się płytki bakteryjnej ani nie ściera kamienia – z tej prostej przyczyny, że chrupki są zbyt miękkie, by mogły cokolwiek zdziałać. Jedynie zmuszające do żucia kawałki mięsa oraz regularne usuwanie płytki bakteryjnej uchronią przed kamieniem kota, który ma skłonność do takiego schorzenia. Tu niestety nie ma reguły – predyspozycje do odkładania się kamienia są cechą osobniczą.