Kot brytyjski krótkowłosy – prawdziwy angielski lord

Kot brytyjski krótkowłosy to jedna z najstarszych ras kotów. To również jedna z ras popularniejszych, zarówno ze względu na przyjemny, „misiowaty” wygląd, miłe w dotyku futerko, jak i niekłopotliwy charakter. 

Dystyngowany niczym angielski arystokrata, spokojny i zrównoważony (choć miewa i chwile przypływu energii, nie dajmy się zwieźć pozorom absolutnej flegmatyczności). Zdecydowanie najpopularniejszy w odmianie niebieskiej, zwłaszcza w swej ojczyźnie, ale występujący w ogromnej palecie odmian barwnych. Ceni spokój i stabilizację, ale łatwo adaptuje się też do nowych warunków. A do tego ta urocza aparycja misia – wszystko to przesądza o popularności kota brytyjskiego krótkowłosego, i to nie tylko w UK.

Brytyjski „dachowiec” w arystokratycznej odsłonie

Dzieje kotów brytyjskich krótkowłosych sięgają czasów rzymskich podbojów Wysp Brytyjskich. To Rzymianie sprowadzili do Wielkiej Brytanii koty domowe, które towarzyszyły legionom, strzegąc ich zapasów pożywienia. Przez wieki kot brytyjski był po prostu pospolitym mruczkiem, spotykanym od gospodarstw wiejskich po miejskie domostwa – podobnie jak kot europejski krótkowłosy u nas. Jego pula genetyczna zawsze była jednak bardziej ograniczona niż u kotów zamieszkujących Europę kontynentalną. Już w XIX w. zresztą rozpoczęto selekcję hodowlaną i krzyżówki, które stały się podwaliną obecnego standardu kota brytyjskiego, który wyglądem znacznie przecież odbiega od typowych „dachowców”. Wysiłki hodowców zostały jednak niemalże obrócone w niwecz podczas II wojny światowej, w wyniku której populacja kotów brytyjskich zmniejszyła się drastycznie. Prace zmierzające do uratowania rasy i odbudowania jej puli genetycznej rozpoczęto niedługo po wojnie. Niestety do odtworzenia rasy nie wystarczyła selekcja wśród ocalałych osobników. Do programu hodowlanego wprowadzono koty kartuskie, burmskie, rosyjskie niebieskie, a gdy rasa zaczęła coraz bardziej odbiegać wyglądem od pierwotnego wzorca – dołączono także koty perskie.

Zdecydowanie najpopularniejszą i przez wielu najbardziej cenioną odmianą kota brytyjskiego krótkowłosego jest kot brytyjski niebieski.

Odmiana niebieska była swego czasu wręcz jedyną uznawaną w USA dopuszczalną odmianą kota brytyjskiego – koty o innym umaszczeniu musiały jeszcze sporo poczekać na oficjalną rejestrację. Wielu znawców twierdzi, że odmiana niebieska ma najlepsze jakościowo futro – zawsze gęste, krótkie, pluszowe, nieprzylegające do ciała, bardzo miłe w dotyku.

Domator-indywidualista

Kot brytyjski krótkowłosy to kot, którego możemy określić mianem „uniwersalnego”. Nie jest tak żywiołowy jak kot bengalski czy abisyński, nie domaga się nieustannej uwagi jak syjamski czy burmski, ani też nie jest aż takim zagorzałym kanapowcem jak kot perski. Angielski arystokrata plasuje się mniej więcej w „złotym środku” kocich charakterów i zapewne dlatego brytyjska czołowa organizacja hodowców kotów, GCCF, określa go jako „kota nr 1 w brytyjskich domach”. Mniej więcej ¼ wszystkich kociąt rejestrowanych co roku w GCCF to właśnie koty brytyjskie. Może u nas brytyjczyk nie dzierży jeszcze palmy pierwszeństwa wśród kotów rasowych, jednak również należy do ścisłej czołówki.

Kot brytyjski to kot zrównoważony, spokojny, ale nie flegmatyczny. Z pewnością nie jest nadaktywny, nie szuka szczególnie okazji do wspinaczek czy skakania, natomiast jest ciekawy świata, otwarty i przyjazny. Przywiązuje się do swych opiekunów i potrafi podążać za nimi krok w krok. Towarzyszy w codziennych czynnościach, oglądaniu telewizji, pracy przy komputerze. Nie narzuca się jednak ze swoją czułością i sam również nie przepada za nadmiernymi pieszczotami czy braniem na ręce.

To doskonały kot dla osób, które szukają wiernego przyjaciela, ale nie bezwarunkowej „przylepy”, lecz raczej dystyngowanego towarzysza.

Koty brytyjskie są świetnymi kompanami osób starszych, lubią dzieci, dobrze czują się także z innymi kotami czy psami. W domowym zwierzęcym stadku nierzadko pełnią rolę przywódczą – podporządkowują sobie zwłaszcza psy. Brytyjczyki są bardzo cierpliwe, natomiast gdy poczują, że mają dość naszej uwagi, po prostu odejdą w poszukiwaniu zacisznego miejsca do odpoczynku, aby wkrótce powrócić. Koty te nie należą do głośnych, same też nie lubią hałasu. Cenią spokój i stabilizację.

Pielęgnacja brytyjczyka

Pielęgnacja kotów brytyjskich nie nastręcza problemów. Wystarczy raz w tygodniu przeczesać miękkie futerko naszego pupila w celu pozbycia się martwego podszerstka. Nie należy tego zaniedbać – kot brytyjski ma bardzo gęsty podszerstek, jest więc narażony na połykanie dość dużych ilości włosów (zwłaszcza w okresie linienia) podczas toalety. Włosy te, jeśli nie zostaną usunięte (np. poprzez sprowokowanie wymiotów po zjedzeniu kociej trawy), mogą zbijać się w kule włosowe w przewodzie pokarmowym. Jest to niebezpieczne dla zdrowia i życia zwierzęcia. Warto więc, aby kot brytyjski miał dostęp do kociej trawy, jak również był szczotkowany przy pomocy zgrzebła z miękkimi końcówkami. Do dokładniejszego wyczesania martwego podszerstka przyda się także furminator. Kot brytyjski nie wymaga kąpieli. Można mu przycinać pazurki obcinaczkami przeznaczonymi dla kotów. Poza tym przemywajmy małżowiny uszne, jeśli pojawi się w nich nadmiar wydzieliny (nie czyścimy uszu głęboko – wystarczy przemycie powierzchni małżowiny!).

Koty brytyjskie, ze względu na szeroką głowę i krótką szczękę, mogą cierpieć z powodu kilku problemów powodowanych właśnie specyficzną budową anatomiczną.

Mogą preferować pobieranie pokarmu z szerokich i płaskich misek – ułatwia im to chwytanie kąsków zębami przy dość krótkiej szczęce.

Szeroka, duża głowa może z kolei okazać się problemem podczas porodu. Kociak może mieć problem ze zmieszczeniem się w kanale rodnym kotki, może też w nim utknąć. Konieczne jest więc baczne obserwowanie rodzącej kotki, aby móc w razie potrzeby wezwać pomoc. Jeśli kotka ma skurcze, ale kotek nie pojawia się, konieczne jest cesarskie cięcie. W przypadku szybko udzielonej pomocy zagrożenie dla życia matki i kociąt nie jest wysokie. Warto, aby lekarz weterynarii był „w pogotowiu” pod telefonem.

Pamiętajmy, że choć dalecy przodkowie kotów brytyjskich to koty wiejskie i miejskie, obecnie koty tej rasy nie byłyby w stanie przeżyć na wolności. Na zewnątrz czyha na nie wiele niebezpieczeństw, z którymi sobie nie poradzą. Kot brytyjski może być wyłącznie kotem niewychodzącym bądź wychodzącym w sposób kontrolowany, np. w szelkach, do woliery lub dobrze zabezpieczonego ogrodu. Najczęściej koty tej rasy są zresztą typowymi domatorami.

Problemy zdrowotne kotów brytyjskich

Koty brytyjskie krótkowłose mogą mieć większą skłonność do niektórych chorób niż inne koty. Aby uniknąć ryzyka wystąpienia chorób genetycznych, warto przed zakupem kociaka zainteresować się genetyką i stanem zdrowia jego rodziców, a także spytać hodowcy, czy zostały przeprowadzone badania w kierunku chorób genetycznych. Zwiększona skłonność nie oznacza oczywiście, że nasz kot zachoruje (koty brytyjskie generalnie należą do ras zdrowych i długowiecznych). Warto natomiast być wyczulonym na pewne objawy, a także zebrać dokładny wywiad u hodowcy odnośnie zdrowia i genetyki kociaka oraz jego rodziców. Do chorób, którymi obciążone mogą być brytyjczyki, należą:

– kardiompatia przerostowa – choroba serca charakteryzująca się pogrubieniem ściany mięśnia sercowego; może doprowadzić do zatoru płucnego ze względu na upośledzony przepływ krwi w obiegu małym (płucnym); łagodna postać choroby może przez wiele lat przebiegać bezobjawowo, przy postaci objawowej kot ma problemy z oddychaniem (zwiększona częstotliwość oddechów, duszności, zianie), jest zmęczony, ospały, zdarzają się omdlenia;

– policystowatość (torbielowatość) nerek – uwarunkowana genetycznie choroba, która prowadzi do niewydolności nerek;

– hemofilia – dziedziczna choroba krwi; nosicielkami wadliwego genu są kotki, natomiast objawy choroby występują tylko u kocurów i należy do nich występowanie wybroczyn, siniaków, nieuzasadnionych krwawień, krwotoków wewnętrznych;

– niedrożność kanalików nosowo-łzowych – choroba charakterystyczna dla ras brachycefalicznych, czyli posiadających krótki pyszczek, takich jak koty perskie, egzotyczne czy właśnie brytyjskie; objawia się nadmiernym łzawieniem, a leczenie polega na płukaniu kanalików, natomiast w przypadku wytworzenia się zrostu w kanaliku – na chirurgicznym nacięciu otwierającym go ponownie;

– wrodzone wodogłowie (ujawnia się do 6. miesiąca życia).

Kot brytyjski długowłosy (kod EMS – BLH)

Długowłosa wersja kota brytyjskiego została uznana za odrębną rasę przez FIFe w 2017 r. Długowłose kocięta zaczęły pojawiać się w miotach krótkowłosych rodziców w wyniku włączenia swego czasu kotów perskich do programu hodowlanego brytyjczyków. Dłuższy włos jest więc dziedzictwem po dalszych przodkach. Zarówno budową anatomiczną, paletą odmian barwnych, jak i charakterem koty brytyjskie długowłose nie odbiegają od krótkowłosych. Długość sierści to jedyna cecha wyróżniająca. Futerko jest półdługie, z obfitym podszerstkiem, nie ma zbytniej tendencji do plątania się i filcowania. Najobfitszy włos zdobi ogon oraz kryzę wokół szyi.